Ε, ναι! Ακόμα μια φορά γράφω στίχους εξ΄αιτίας της έμπνευσης που μου έδωσε κάποια γυναίκα. Θα έλεγα πως με αυτή την κοπέλα είναι σα να έχουμε αφήσει έκτοτε έναν «ανοιχτό λογαριασμό». Το συγκεκριμένο το μελοποίησα κάποια στιγμή μέσα στο 2004 αν θυμάμαι καλά. Ήταν μια εποχή που είχα ξεκινήσει να μαθαίνω κιθάρα και μια από τις πρώτες μου απόπειρες ήταν να πιάσω μερικούς στίχους από τα παλιά και να διαπιστώσω αν μπορούν να μελοποιηθούν. Νομίζω πως το αποτέλεσμα ήταν καλό και μάλιστα είχα κάνει μία πρόχειρη ηχογράφηση στον υπολογιστή μου, η οποία δυστυχώς χάθηκε γιατί «χτύπησε» ο σκληρός δίσκος. Πάραυτα και ενώ έχω να ασχοληθώ με κιθάρα τουλάχιστον 5 χρόνια με αποτέλεσμα να μη θυμάμαι τίποτα απολύτως, έχω κρατήσει τις συγχορδίες just in case.
Φυγή
Στα σκοτεινά σοκάκια, μιας πόλης που χωλαίνει,
γυρνώ ψιθυρίζοντας σκοπούς που πάλι σε θυμίζουν.
Σε βλέπω από μακριά, κάποιες στιγμές που τριγυρνάς
και ένα χαμόγελο πικρό το βλέμμα μου σκιάζει.
Πολλές προσπάθησα να πω πως έτσι πρέπει,
αλλά το νοιώθω δε μπορώ να ντύνομαι σαν κλόουν.
_
Τις νύχτες που πιωμένος οδηγώ.
Όταν σκληρά με συγκρατώ.
Δεν υπάρχει η ψυχή μου.
Τότε ψάχνω τη φυγή μου.
_
Χίμαιρες οι εικόνες των στιγμών, που νοιώθαμε σαν ένα.,
με βασανίζουν σαν παιδί που δε μπορεί να βλέπει.
Οι ψευδαισθήσεις μπόλικες ,γέμισαν το μυαλό μου,
μα η αλήθεια που πονά σε θέλει πάλι πίσω.
_
Τις νύχτες που πιωμένος οδηγώ.
Όταν σκληρά με συγκρατώ.
Όταν ψάχνω τη φυγή μου.
Όταν σε θέλω στη ζωή μου.
Ηλίας Πεντίκης, Κυριακή 25/10/1998, 23:30′ – 23:52′
stihoperpatimata 