Οι παρακάτω στίχοι έχουν τη δική τους ιστορία. Αναφέρονται σε μία καταπληκτική κοπέλα που πέρασε από την ζωή μου, έναν πραγματικά αξιόλογο άνθρωπο, όπου όμως δεν ήμουν ίσως άξιος ή όπως το ένιωσα τότε συμβατός μαζί της. Πέρασε ένας χρόνος μέχρι να καταφέρω να αφουγκραστώ πλήρως τον εαυτό μου και να καταλήξω στο συμπέρασμα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω άλλο. Τολμώ να πω, πως ήταν από τους πιο δύσκολους χωρισμούς που έχω επιχειρήσει ποτέ. Εκείνο το βράδυ έκλαιγα σα μικρό παιδί που έπρεπε να χάσω αυτό τον άνθρωπο από κοντά μου. Δεν μπορούσε όμως να γίνει διαφορετικά, δεν αντέχω να νιώθω κενός και να προσποιούμαι συναισθήματα όταν δεν υπάρχουν. Να είναι καλά η κοπέλα σε ό, τι και αν κάνει στη ζωή της, όπου και αν βρίσκεται.
Ένοχοι
Φωτογραφίζοντας το βράδυ την ψυχή μου,
είδα δυο μάτια να κλαίνε μακριά.
Γαλάζια, όμορφα, χλωμά,
να ουρλιάζουν απ’ ανάγκη.
_
Καθισμένος στην καρέκλα βλέπω,
εκείνη τη στιγμή στην παραλία.
Τ΄ αγόρι και το κορίτσι,
να ‘ναι φτιαγμένοι απ’ τη δικιά τους σιωπή.
_
Είσαι άχαρη στο σπίτι.
Εκεί σε θάβουν στα βαθιά.
Η μάνα σου σε πνίγει με τη μορφή της,
την απουσία σου φέρνουν προσιτή.
_
Θες να ζεις για να ελπίζεις,
μα οι ελπίδες τρέχουν στα βουνά.
Θες να ελπίζεις ότι θα ζήσεις,
μα στα 30 σου θα ‘ναι πια αργά.
Ηλίας Πεντίκης, 1996
Υ.Γ. Τους παραπάνω στίχους τους δανείστηκε ο Χρήστος Πεχλιβανίδης ώστε μετά από σταδιακές στιχουργικές αλλαγές να δημιουργήσει το τελικό μουσικό αποτέλεσμα που ακούμε στο τραγούδι του Χρήστου για τους Β.Μ.Σ. με τίτλο «Βραδινή Μελαγχολία»
http://www.youtube.com/watch?v=cMpYum4wHfs
stihoperpatimata 