Γραμμένο για την δεύτερη από τις πέντε μέχρι τώρα συνονόματες κοπέλες που έχουν περάσει από τη ζωή μου. Ναι, όντως πέντε γυναίκες με το ίδιο όνομα. Σα να με έχει στοιχειώσει αυτό το πράμα.

Έλα

Πώς να κρατήσεις αν μπορείς, τον Ήλιο που λάμπει το πρωί;

Πώς να δέσεις τη Γη ακίνητη σε ένα χορό παγκόσμιο;

Πώς να φυλακίσω τη χαρά που νοιώθω σα σε βλέπω,

σα με κοιτάς κατάματα και μου ορίζεις «Έλα».

 _

Έλα να δέσουμε μαζί, σ’ απάνεμη προκυμαία.

Σε ένα χώρο ονειρικό να πλάσουμε αστέρια.

Να γίνει η αγάπη έρωτας και ο έρωτας αγάπη,

σαν πούπουλα να φύγουνε να αρμέξουν τη ζωή μας.

 _

Πώς να ηρεμήσω αν μπορώ, τη δύσκολη καρδιά μου.

Πώς να τη δέσω σα σκυλί, όταν δεν είσαι ποια κοντά μου.

Πώς να σωπάσω τη φωνή που βγαίνει σα σε βλέπω,

ότι μου έλειψες πολύ και σου φωνάζω «Έλα».

 _

Έλα να σε φιλήσω στοργικά, σα μάνα το παιδί της.

Να σ’ αγαπήσω δυνατά και ‘συ το ίδιο πάλι.

Να γίνουμε άσπροι αετοί σε ουρανούς να πάμε,

χώρους που χτίσαμε εμείς με αγάπη, δάκρυα και ελπίδα.

Ηλίας Πεντίκης, Κυριακή 16/05/1999, 16:10′ – 16:30‘