Διάφορα από την 1η Γυμνασίου.

Κανονικά κάποια από αυτά που έχω γράψει ως παιδί ή έφηβος, δε θα έπρεπε να τα παρουσιάσω σε δημόσια θέα. :-p Όμως όπως είπε πολύ σωστά ένας φίλος, πρέπει να προβάλλω και τις “αθλιότητες” που έχω γράψει “έτσι για …ταπείνωση και αυτογνωσία!!!”

Διάφορα

Αλί, αλί και τρισαλί,

μου ‘φαγε ο Γιάννης το αυτί.

Έχω πεθάνει από τα γέλια,

δεν πάει άλλο παραπέρα.

—

Τρώγε πολλές, τρώγε φακές,

να δυναμώσεις άμα θες.

—

Όμηρος, Φυσική, Χημεία,

Μας έχουν τρελάνει τα βιβλία.

Αχ! Πότε θα ‘ρθουν οι διακοπές,

να φύγει το άγχος απ’ τις ψυχές;

—

Με τα ποιήματα θαρρώ πως θα τη βγάλω,

χωρίς καμία σκέψη να προβάλλω.

—

Μια φορά και ένα καιρό,

πήγε ο Στέλιος στο σκολειό

Μα δεν ήξερε ο καημένος τι σημαίνει διαβασμένος.

Κι ‘χανε τη μέρα εκείνη ένα τεστάκι τρομερό

και επήρε μια κολούρα πιο μεγάλη και απ’ αυγό.

—

Ο Δημοσθένης η ευφυΐα,

μας έχει «κλέψει» την αρχηγία,

σ’ όλα μέσα είναι πάντα,

από στιχάκια μέχρι μπαλάντα.

—

Σαν ο Τάσος ρεύετε, τίποτα δε στέκεται,

όλα  καταστρέφονται, όλα εξαφανίζονται.

—

Ο Γιάννης είναι ένας,

στο χιούμορ δεν τον περνάει κανένας,

πάντα μας κάνει να γελάμε

και να βαρυγκομαχάμε.

—

Ο Παναγιώτης ο τρελός,

είναι πάντα τυχερός,

βάζει καλάθια κουφά

και μας κουφαίνει για τα καλά.

—

Ο Κώστας έχει κάτι πόδια,

που είναι μεγάλα σα βαπόρια,

μα όταν βάζει γκολ,

ξεσκίζονται οι κόμποι των διχτυών.

—

Ο Κώστας, ο Γιάννης, ο Δήμος και ‘γω,

είμαστε παιδιά απ’ το αθλητικό,

σπάμε πλάκα όλοι μαζί,

μας αρέσουν τ’ αστεία και η πολιτική.

—

Άμμο, πέτρες και χαλίκια,

μας εφάγαν τα σκουλήκια.

—

Το παρακάτω το είχε γράψει ο φίλος μου ο Γιάννης:

Όμηρος και Αχιλλέας,

είναι της παλαβής παρέας,

Μέσα στα γέλια τις χαρές,

ακούγεται ο Οδυσσέας ο μπερές.

«Ρε παιδιά βάλτε να φάμε, γιατί αρχίσαμε να πεινάμε.»

Μες το παλάτι φάγανε,

μες το παλάτι ήπιαν,

μες το παλάτι χώνεψαν

και ευθύς εκοιμηθήκαν.

—

Ο Γιάννης ο τρομερός,

μας ξεπερνάει διαρκώς,

φτιάχνει όλο ποιηματάκια

και τρελά, τρελά στιχάκια.

—

Η Ευθυμία το τρελό παιδί,

τρέχει, τρέχει σαν παλαβή.

—

Η Μπογατσού είναι χοντρή,

γιατί τρώει πάρα πολύ.

Και έχει και πολύ κανέλα

και τυρί και μορταδέλα.

—

Αγάπα με να σ’ αγαπώ,

για ν’ ανεβούμε το βουνό,

να πάμε στην κορυφή

και να γκρεμιστούμε από ‘κει.

—

Χαρήκαμε, χαρήκαμε γιατί να μη χαρούμε;

Γιατί την όποια τη στιγμή, μπορούμε να νικούμε.

—

Μου είπανε να σκοτωθώ και να αυτοκτονήσω,

γιατί με άφησες εσύ, πριν σε δολοφονήσω.

—

Η Σμαρώ η χοντρούλα,

είναι σαν τον Καλιγούλα.

Η Σμαρώ είναι χοντρή,

σαν πατάτα γεμιστή.

—

Η Μανουέλα η χαζή έχει ραπτομηχανή,

Κόβει, ράβει και μπαλώνει, του πινέζα το παντελόνι.

—

Θάτσερ, Θάτσερ τρομερή,

σου παραιτήθηκαν οι υπουργοί.

—

Όταν περπατάει η χοντρή, τραντάζεται όλη η φύση,

οι άνθρωποι τρέχουν να σωθούν, μα δε βρίσκουν καμία λύση.

—

Ο Στέλιος ο δυναμικός,

παίζει μπάσκετ συνεχώς,

βάζει καλάθια τρομερά,

τρίποντα, δίποντα κτλ.

—

Το παρακάτω μου το είχαν αφιερώσει. Είναι η κοπέλα για την οποία είχα γράψει αργότερα  το «Τυφλή αγάπη». Βέβαια ήταν κατόπιν εορτής. Η κοπέλα ήταν αλλού τότε. Αχ, οι γυμνασιακοί οι έρωτες!!

Κάνε υπομονή

και θα’ ρθει ένα πουλί,

να σου ψιθυρίσει στο αυτί

πως σ’ αγαπώ πολύ.

—

Αυτό μου το αφιέρωσε ο φίλος μου ο Στέλιος:

Ο Ηλίας το γαϊδούρι,

έβγαλε σπυρί στη μούρι.

—

Και στο καπάκι του έγραψα αυτό:

Τον Ντα Βίντζι τον περνάει,

ο Στέλιος που δεν τα παρατάει.

Ζωγραφίζει με χαρά,

όμορφα πράγματα σωστά.

—

Η μετριοφροσύνη ρέει από τα μπατζάκια:

Ο Δημοσθένης και εγώ,

είμαστε τζίνια και οι δυο.

Μασάμε τα μαθήματα σα χαρτάκια

και πέφτουν βροχή τα εικοσαράκια.

—

Θεά Μούσα βοήθα με,

πάντα σωστά να σκέφτομαι

και να βγάζω ποιηματάκια,

απ’ του μυαλού μου τα δρομάκια.

—

Πριν ακόμα τελειώσω το λόγο αυτό,

ήρθε θεία έμπνευση απ’ το μυαλό.

Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν

και να εκφράσουν αυτό που ζητούν.

Και η θεά Μούσα τους βοηθάει

και το μυαλό τους σωστά κρατάει,

για να μπορούνε και αυτοί,

να γράψουν όλη τη ζωή,

μέσα από στίχους τραγουδιών

και άλλων ποιητικών ειδών.

—

Ένα δέμα θα σου στείλω,

με αγάπη και με ζήλο.

—

Άμα δεν εξενυχτήσεις

και πολύ εκουραστείς,

τότε είκοσι με τόνο στο τρίμηνο δε θα ιδείς.

—

Αυτή είν’η μοίρα μας,

αυτό το γονικό μας,

να ‘μαστε πάντα χασούρηδες,

να χάνουμε απ’ το κακό μας.

—

Ένα δίστιχο με «λίγο» μίσος:

Θα σας ρίξω μια κλανιά

και θα ψοφήσετε σα τα σκυλιά.

—

Και για το τέλος, κάτι που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Στο περίπου δηλαδή, γιατί ο ένας της παρέας, ο Δημοσθένης, έχει γίνει ένας πετυχημένος αθλητής και επιπλέον γιατρός ορθοπεδικός και ήδη οικογενειάρχης. Οι υπόλοιποι έχει χρόνια που παρατήσαμε την αθλητική δραστηριότητα.

Τρία παιδιά, τρανά παιδιά,

παιδιά απ’ την Καβάλα.

Μεγάλωσαν και γίνηκαν προπονητές μεγάλοι

και της πόλης τους διαφέντευαν το στάδιο το μέγα.

Ένας ήταν ο John, ο άλλος ο Ηλίας

και τρίτος και καλλίτερος ο Δημοσθένης ήταν.

Ηλίας Πεντίκης, 1989