ΦΩΣ!!

ΦΩΣ

Φως, διαπερνά την ατμόσφαιρα, τρυπά τα σύννεφα,

 διασχίζει τη θάλασσα, χύνεται στα βότσαλα μπροστά μου….

 Τα μάτια μου δεν αντέχουν την ορμή του,

 το ρουφάνε αχόρταγα, ανήμπορα να το περιορίσουν.

 Καταλήγει στη ρίζα του οπτικού νεύρου,

 στο αισθητήριο του εγκεφάλου.

 Αλλά και πάλι δεν μένει εκεί,

 συνεχίζει βαθύτερα σε αυτό το άυλο υπόστρωμα που αποκαλούμε «ψυχή», την ερεθίζει…

 Μία εικόνα που αν και  τεχνητή,

 ζωντανεύει χημικές διεργασίες στα βάθη μου,

 τους συνειρμούς στο πνεύμα,

 την ανάγκη να βρεθώ σε εκείνη τη στιγμή,

 εκείνη την ώρα που η εικόνα ήταν πραγματική,

 να καθίσω δίπλα σου.

Να ήμουν δίπλα σου,

 την ώρα που συνέλαβες τον Ήλιο του δειλινού.

 Σα να ήταν ο δικός μας μυστικός δείπνος,

 χωρίς όμως Ιούδες.

 Θα το ΄θελα, να αφουγκραζόμουν τη δική σου ψυχή,

 να άκουγα τη σκέψη σου, χωρίς να μιλάμε.

 Να έβλεπα πως χειρίζεται το φως το πρόσωπο σου,

 πως το χαϊδεύει,

 πως αντανακλά το κρυφό χρώμα των μαλλιών σου,

 πως παιχνιδίζει στις κόρες των ματιών σου,

 πως σε τυλίγει να σε προστατεύσει σαν κουκούλι και εσύ να λάμπεις.

 Να ήμουν δίπλα σου και μέσα σου,

 να βίωνα τα μύχια ηλιοποτισμένα σώψυχα σου.

 Γιατί να αποτυπώσεις τότε τον Ήλιο,

 εκείνη τη στιγμή, στο ακροθαλάσσι, μόνη,

 μακριά από τους Ιούδες,

 που παρόλα αυτά σε παρενοχλούσαν.

 Ήθελαν να σου αποσπάσουν την προσοχή,

 να σου αφαιρέσουν τη μοναδικότητα της στιγμής.

 Χαίρομαι που δεν το κατάφεραν!

_

Ηλίας Πεντίκης, Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου2009, 02:10’ – 02:55’

Η φωτογραφία δεν ανήκει σε εμένα. Απεικονίζει τον ήλιο του δειλινού όπως τον υποδέχεται η ματιά ενός ανθρώπου που αγαπώ πολύ σε αυτή τη ζωή! Αυτή η καλή μου φίλη και σπουδαία ψυχή, μου έστειλε την παρακάτω φωτογραφία, που υπήρξε και η αφορμή για αυτούς τους στίχους.