ΘΛΙΨΗ
_
Και να που ξανά οι νότες και η αϋπνία,
μου φέρνουν αισθήσεις, που σφίγγουν,
σα να εισχωρούν μέσα σε γροθιά όπως
τα δάχτυλα μέσα στη ζύμη.
Και να που δεν είμαι άλλα νιώθω μόνος.
Μια ερωτούσα θλίψη που απαντά σε θυμό.
Και ένας θυμός που ποτέ δε μπορεί να βγει.
Μόνο θυμάται πως υπάρχει, όταν ξεχνιέται
αυτός που τον έχει, από αυτούς που θα ήθελε
να τον ήξεραν, να τον είχαν προσέξει περισσότερο.
Αλλά η θλίψη και η ενίοτε μυστική φυλακή, φοβίζουν τους ανθρώπους ολόγυρα.
Μόνο λίγοι νιώθουν και καταλαβαίνουν.
Μια αισθαντική κατάσταση που δημιουργεί απραξία, ταύτιση με το χρόνο
που περνάει αργά και γρήγορα ταυτόχρονα.
Και να που έρχονται στο μυαλό οι φίλοι και η προσπάθεια για επαφή, για ανταλλαγή μιας κουβέντας.
Διέξοδος από μια ανυπάκουη υπομονή.
Καθόλου παραγωγική η συνήθεια της επανάληψης.
Και να που θυμάμαι ακόμα μια φορά,
πως ξέμεινα σ’ αυτόν τον τόπο και θα ζω εδώ
μέχρι να λιώσω. Αχ, μουσική μου ταξιδιάρα!
_
Ηλίας Πεντίκης, Κυριακή 09/03 και Δευτέρα 10/03/2003
stihoperpatimata 