Ναι έτσι! Περιμένοντας ένα επαγγελματικό τηλεφώνημα, κάποιο μεσημέρι. Ένα τηλεφώνημα που δεν έγινε τελικά εκείνη τη στιγμή και καλώς έφυγα να βρω την παρέα, να φάμε και να πιούμε!
Ωστόσο ενώ περίμενα, έγραψα τους παρακάτω στίχους.
.
Περιμένοντας
Η όχθη με τις πολλές ψόφιες αχτίδες φωτός.
Σα να μου άρεσε αυτή η φράση.
Το δρομάκι με τα ψηλά ετοιμοθάνατα κτίρια.
Οι άνθρωποι με τις πολύμορφες μεταλλασσόμενες διαθέσεις.
Το ούζο με τις διαφορετικές γεύσεις, αλλά μια κοινή
ιδιότητα παρενέργειας.
_
Ανοησίες, περιμένοντας τηλέφωνο εξαρτώμενος από
ανήλιους, «παχύσαρκους» πρωτευουσιάνους.
Το χρήμα που μας εξαρτά· όσο περισσότερο, τόσο
γεμίζει τα χέρια με απαίσια βακτηρίδια.
Μυρίζει άσχημα αλλά υποφερτά· διαφορετικά
από τον ιδρώτα ή τα κόπρανα.
_
Το στομάχι που δε χορταίνει με λόγια, αλλά με
φυτικές, ζωικές και λίγο με πλαστικές ουσίες.
Γ’ αυτό φεύγω από εδώ, να πάω να κατεβάσω τον αγλέουρα,
να πιω και ας μη με βρουν όταν με πάρουν τηλέφωνο.
_
Ίσως τελικά να μην είμαι απαθής αλλά ένας φαντασμένος!
Ναι! Σίγουρα ένας φαντασμένος…
Ηλίας Πεντίκης, 2000
stihoperpatimata 