Οι άνθρωποι έχουμε συνήθως την εξής ροπή. Αντί να κοιτάμε στον εαυτό μας μέσα και να βλέπουμε σε τι είμαστε λάθος ή τι μπορούμε να βελτιώσουμε ώστε να είμαστε όσο το δυνατόν χρήσιμοι στον συνάνθρωπο και στο σύνολο, να λειτουργούμε δηλαδή καθημερινά με κατανόηση και συμπόνια, προτιμούμε να ασχολούμαστε με τα ελαττώματα των άλλων και να ψάχνουμε στην παραμικρή λεπτομέρεια αυτά που μας ενοχλούν στους διπλανούς μας. Τελευταία προσπαθώ να ταυτίζομαι με την συνειδητή θέση του «δεν σχολιάζω κακόβουλα» και «δεν ασκώ κριτική» στον βαθμό φυσικά που μου επιτρέπει η ιδιοσυγκρασία της πεπερασμένης ανθρώπινης φύση μου με εξαίρεση διάφορα πειράγματα που κάνω φυσικά σε όλους (ελπίζω ωστόσο μη παρεξηγήσιμα) .
Όταν όμως στην Ελλάδα σπάνε ακροαματικότητα σειρές στην τηλεόραση όπως το «Οικογενειακές ιστορίες» με αυτά τα ευφάνταστα «κατινίστικα» σενάρια, πραγματικά δεν αναρωτιέμαι πλέον γιατί σε αυτή τη χώρα έχουμε φτάσει στο σημείο που είμαστε τώρα, με αυτούς που ψηφίζουμε για να μας κυβερνούν ή επιλέγουμε σε θέσεις ισχύος για να καθοδηγούν και να οργανώνουν.
Είμαστε άξιοι της παιδείας που έχουμε επιλέξει για τον εαυτό μας. Γιατί μπορεί ένα μικρό παιδί να μην έχει επιλογές, αλλά οι ενήλικες νομίζω πως από ένα σημείο και μετά μπορούμε να έχουμε επιλογές να κρίνουμε πρωτίστως τον εαυτό μας για τη δική μας παιδεία και στάση απέναντι στον κόσμο. Εξάλλου όταν μιλάμε για ειρήνη, αγάπη, συμπόνια, κατανόηση, συγχώρεση, πως μπορούμε να εκμαιεύσουμε τέτοιες δυνατότητες συμπεριφοράς από τον οποιονδήποτε, αν εμείς πρώτοι δεν δώσουμε τη συνειδητή δυνατότητα στο εαυτό μας να συμπεριφερθεί κατά το δυνατόν έτσι, πατάσσοντας τον εγωισμό μας; Αν αντί να μας ενδιαφέρει του τι κάνει ο διπλανός μας, δεν βλέπουμε τι κάνουμε εμείς. Αν εμείς οι ίδιοι, δεν γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο!
Ηλίας Πεντίκης, 11/12/2012
stihoperpatimata 