Μία εικόνα σήμερα, που κανονικά θα έπρεπε να την αποτυπώσω φωτογραφικά ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Αλλά από τη μία είναι που νιώθω άβολα με την κουμούτσα αυτόν τον τεράστιο ζουμ φακό που κουβαλώ μαζί μου και από την άλλη έχοντας ακόμα αυτή την αμηχανία του πρωτάρη ερασιτέχνη φωτογράφου που δεν τολμά και ντρέπεται να γίνει αδιάκριτος, τελικά δεν επιχείρησα λήψη.
Ωστόσο θα σας περιγράψω τη σκηνή που πέρασε μπροστά από τα μάτια μου. Αν και για να ακριβολογώ εγώ ήμουν αυτός που πέρασε δίπλα από το συγκεκριμένο σκηνικό, περπατώντας στην κεντρική πλατεία της πόλης, την πλατεία Ελευθερίας.
Κινέζοι τουρίστες . Ένα κοριτσάκι με άσπρο φιόγκο στα μαλλιά και άσπρο-ροζ φορεματάκι, καθήμενη σε οκλαδόν στάση στο έδαφος και με το ένα της χέρι να πιάνει, να νιώθει τη σαγρέ επιφάνεια σε εκείνο το σημείο της πλατείας, ενώ από πίσω της σε κάποια απόσταση ο μπαμπάς της να την κοιτά χαμογελώντας και να λέει κάτι στην άλλη του κόρη μεγαλύτερης ηλικίας, που έτρεχε εκεί δίπλα. Μια ομάδα από Κινέζους να κάθεται λίγο πιο πέρα στα παγκάκια και να κοιτάνε όλοι το μικρό κορίτσι χαμογελώντας με ένα βλέμμα συμπάθειας και υπομονής. Παίρνει λοιπόν ο μπαμπάς τη μεγάλη κόρη και κάνουν όλοι δήθεν πως φεύγουν από το σημείο, πως απομακρύνονται ενώ ο μπαμπάς κάτι φωνάζει απαλά στο μικρό κορίτσι που συνεχίζει να κάθεται στο έδαφος χωρίς να κοιτά πουθενά αλλού. Δεν ξέρω τι έγινε στη συνέχεια, γιατί βιαζόμουν και εγώ να φύγω από την πλατεία να πάω να συναντήσω την παρέα μου, ωστόσο κατευθείαν μου ήρθε σε φλασιά η εικόνα του Έλληνα μπαμπά ή ίσως η εικόνα μιας Ελληνίδας μάνας που με το που κάνει μούτρα το παιδί και κάθεται με τα καθαρά του ρούχα χάμω στη βρωμιά, να το αρπάζει από το χέρι, να το τραβολογά ενώ αυτό κλαίει και να φωνάζει σε σημείο που να ακούει η μισή πλατεία.
Ο Κινέζος ήταν τόσο διακριτικός, τόσο ήρεμος, τόσο «αδιάφορος» που οι περισσότεροι δεν πρόσεξαν καν το κοριτσάκι που καθόταν κάτω ή δεν έδωσαν καθόλου σημασία στο περιστατικό. Ενώ ο Έλληνας θα το έκανε τέτοιο θέμα με φωνές και τόσο θόρυβο αν το παιδί, του έκανε μούτρα ή κάτι άλλο επίτηδες, όπου δεν θα υπήρχε άνθρωπος που να μην γυρνούσε το κεφάλι του από περιέργεια να δει τι συμβαίνει.
Μάλλον κάπως έτσι βγαίνουν και τα διάφορα γνωμικά για τους λαούς του κόσμου με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους ο καθένας. Όταν λένε λοιπόν «μην κάνεις τον Κινέζο», πέρα από το ότι εννοούν «μην κάνεις τον αδιάφορο», μάλλον φωτογραφίζουν και αυτό το στοιχείο της ηρεμίας, υπομονής και διακριτικότητας όπου σίγουρα εμείς οι Έλληνες δεν κατέχουμε και συνεπώς δεν επιδεικνύουμε ως συνήθως και στα παιδιά μας.
Ηλίας Πεντίκης, 27/10/2012
stihoperpatimata 