Είχα γράψει τότε αυτό το σχόλιο: «Έχοντας πολλή καιρό να γράψω ποίημα και ιδιαίτερα τέτοιου περιεχομένου, θα είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω αυτά που κρατώ μέσα μου και έχουν κατακερματίσει το «είναι μου» σαν να ‘μαι σκληρός δίσκος υπολογιστή».
Τελικά κάτι έγραψα, αν και εκ του αποτελέσματος ομολογώ πως ό, τι είχα νιώσει τότε, ήταν ψεύτικο. Είχα πιέσει τον εαυτό μου να έχει συναισθήματα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που ανακάλυπτα πως γίνεται να έχω και αμφιβολία περί των ερωτικών μου συναισθημάτων.
Ανασκόπηση
Άσχημη αρχή αν και νέα αρχή.
Μπερδεμένος, αγχωμένος, φοβισμένος.
Πουλί που ξέμεινε στο χειμώνα.
Τσακισμένα φτερά, σκέψη μαύρη – η εύκολη λύση-,
αλλά και οι τύψεις πάντα από πίσω,
σε σπρώχνουν, σε πιέζουν να πλαστογραφήσεις,
να βγεις από τον εαυτό σου.
Το κάνεις, λες τη μοιραία λέξη χωρίς απόλυτη σιγουριά.
Σ’ αρέσει να είσαι απόλυτος, πιλότος σε ουρανούς ψυχής.
Δεν ξέρεις τι είσαι.
Πότε νιώθεις και θλίβεσαι και πότε είσαι πέτρα.
Δε σου ταιριάζει· έχεις μάθει αλλιώς.
—
Και ένα απόγευμα, ένα μοναδικό απόγευμα
-όπως και τόσα άλλα πριν-, πετάς!
Πετά η ψυχή, πετάς μες τη ψυχή,
πετάς μες τη καμουφλαρισμένη σάρκα.
Γίνεσαι ο παλιός, ο φαντασμένος, ονειρευτής,
αυτός που σ’ αρέσει να είσαι και θέλεις να είσαι
«για πάντα».
—
Και την άλλη μέρα όταν το συνειδητοποιείς,
δε θέλεις να σκέφτεσαι λογικά και για όρια.
Θέλεις και νιώθεις αυτό που νομίζεις ότι ποτέ άλλοτε δε θα ένιωθες.
Αγάπη!!
Ηλίας Πεντίκης, 25/04/1993, 20:40’-21:04’
stihoperpatimata 