Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα, από ένα παιχνίδι με στίχους πειραχτικούς, περιπαιχτικούς αρχικά, κάποια στιγμή μέσα στο 1990, στα 14 μου, νομίζω Άνοιξη προς Καλοκαίρι της 2ας γυμνασίου, έγραψα το παρακάτω:
Σύμπαν!
Ω Ουρανέ! Λαμπερέ, σκοτεινέ, γαλάζιε!
Εσύ που κρύβεις πολλά νοήματα,
που ξέρεις τα μυστικά της ζωής μας,
κατέβα να σε μάθω.
Με την απειρότητα σου,
με το όμορφο μεγαλείο σου,
μαγεύεις κάθε ον,
λογικό και μη.
Είσαι η ζωή και ο θάνατος.
Είσαι η αρχή χωρίς τέλος.
Πότε θα σε κατακτήσουμε;
Ποτέ ή κάποτε;
Ηλίας Πεντίκης, 1990
stihoperpatimata 