Το αλκοόλ

Έχοντας χρόνια να ασχοληθώ με το εν λόγω άθλημα, όπως επίσης έχοντας και χρόνια να ανεβάσω κάτι στο μπλογκ μου, σκέφθηκα πως είναι ένας τίτλος που θα ταίριαζε απόλυτα με τις σκέψεις μου.

Όχι πως υπήρξα ποτέ φανατικός ή έστω σπουδαίος πότης. Δεν είναι αυτό. Απλώς οι εποχές που κάποτε συνδυάζαμε το ποτό με μια έξοδο με φίλους σε κάποιο βραδινό μαγαζί, στα κάποτε στέκια μας, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Βλέπετε οι άνθρωποι μεγαλώνουν. Αν και μας αρέσει να λέμε ότι δεν μεγαλώνουμε αλλά ότι ωριμάζουμε· ουσιαστικά δεν ωριμάζουμε. Σίγουρα πιθανόν να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ίσως να γινόμαστε λίγο σοφότεροι, κάπως δηλαδή πιο ψυλλιασμένοι για τον κόσμο γύρω μας. Πρακτικά όμως μεγαλώνουμε! Και καθώς μεγαλώνουμε οδηγούμαστε χρόνο με το χρόνο σε μια κατάσταση κούρασης. Κούρασης όχι μόνο σωματικής, αλλά και συναισθηματικής – ψυχικής.

Και λοιπόν τι σημαίνει αυτό; Δηλαδή όσοι μεγαλώνουν κόβουν το ποτό; Γιατί δεν το αντέχει το σώμα τους; Δεν αντέχουν τον εαυτό τους; Όχι! Όσοι ήταν σπουδαίοι πότες στα νεανικά τους χρόνια συνεχίζουν να είναι έτσι μέχρι να πεθάνουν. Ελάχιστοι οδηγούνται στην αποχή. Και από αυτούς τους ελάχιστους που κόβουν ακόμα και αυτό το ποτηράκι ουίσκι που κάποτε έπιναν μερικά βράδια της εβδομάδας ή το ποτήρι κρασί, οι περισσότεροι το κόβουν γιατί πρέπει. Για λόγους υγείας.

Τώρα βέβαια γιατί τα γράφω αυτά; Έχω κάνει μια γενικόλογη εισαγωγή 3 παραγράφων, για να γράψω για αυτούς που το τσούζουν κάθε βράδυ ή για αυτούς που το έκοψαν για λόγους υγείας; Όχι! Υπάρχει μία βαθύτερη σχέση μερικές φορές με το αλκοόλ. Μια σχέση που κρύβει ιστορία μέσα της. Πολύ συναίσθημα, άφεση, ταξίδι, ελπίδα. Θα μιλήσω από τη δική μου οπτική.

Η αφορμή μου ήταν ένα τραγούδι που ανέβασε ο φίλος μου ο Κώστας στο φέισμπουκ. Έλλη Πασπαλά – Το δάκρυ. Από την ταινία «Φτηνά τσιγάρα». Η ταινία αυτή εμπεριέχει μια σκηνή που με έχει σημαδέψει. Μια σκηνή που υπήρξε για εμένα σκηνή από τη ζωή μου. Μια εικόνα που την έχω ζήσει, την έχω βιώσει, την έχω νιώσει στο πετσί μου πριν ανακαλύψω ότι το ίδιο ακριβώς πράγμα κάνει και ο Ρένος στην ταινία, με ακριβώς την ίδια αφορμή. Ο Ρένος στη σκηνή εκείνη της ταινίας, όπου ξημερώνει στο Λυκαβηττό παρέα με τη συμπρωταγωνίστρια, την Άννα Μαρία, της εξηγεί για πιο λόγο ανεβαίνει στο Λυκαβηττό να δει την πόλη από ψηλά. Αυτό το στιγμιότυπο, τα λόγια του Ρένου, η ανάγκη του, είναι πράγματα που τα έκανα έχοντας την ίδια αφορμή πριν καν ανακαλύψω πως υπήρχαν σε ταινία. Για να ακριβολογώ, πριν μια καλή μου φίλη, που της αρέσει πολύ η ταινία, μου στείλει την αγαπημένη της σκηνή το «Ξημέρωμα στο Λυκαβηττό» να τη δω στο γιουτιούμπ. Για εμένα υπήρξε ένα σοκ. Σε αυτό το στιγμιότυπο έβλεπα τον ίδιο τον εαυτό μου! Αυτό όταν μου το έδειξε η φίλη μου είχαμε 2008. Την ταινία τη νοίκιασα από το βίντεο κλαμπ κάποια στιγμή το 2010, την πέρασα στον υπολογιστή μου και τελικά τόλμησα να τη δω αν θυμάμαι καλά κάποια στιγμή το 2015. Και πάλι δεν ήταν εύκολο!

Βλέπετε όταν συνήθιζα να ανεβαίνω και να κοιτώ την πόλη από ψηλά, ήταν εκείνη την εποχή που στη χώρα δεν είχε έρθει η κρίση, ήμουν 15 χρόνια νεώτερος, ήμουν ονειροπόλος. Είχα τη δύναμη μέσα μου να κυνηγώ τα όνειρα στα οποία πίστευα τότε. Είχα ένα σώμα που άκουγε και άντεχε. Είχα πίστη και δύναμη στα συναισθήματα μου. Είχα μια ψυχή που μπορούσε και επιθυμούσε να δοθεί σε έναν άλλον άνθρωπο. Ήταν τα χρόνια που «τα θέλω μας» τα βιώναμε μέσα στα μπαρ. Τα βράδια με τους φίλους μας, που ταξιδεύαμε στο μέλλον που πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να διαμορφώσουμε για εμάς και τον κόσμο γύρω μας. Με αστείρευτη πίστη στους εαυτούς μας. Ήταν η εποχή που το αλκοόλ με βοηθούσε να αισθάνομαι, να συναισθάνομαι, να είμαι μέλος και μέρος ενός γίγνεσθαι κοινωνικού μακριά από τον κατακλυσμό των σόσιαλ μίντια που επακολούθησε. Γιατί το αλκοόλ τότε ήταν ιεροτελεστία. Μια τελετή συναισθημάτων, εγρήγορσης, φαντασίας και φαντασίωσης ενός μέλλοντος που έμοιαζε κατορθωτό, εφικτό, αισιόδοξο.

Φτάνουμε στο τώρα, στο 2018. Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που πρωτοείδα τη σκηνή από το «Ξημέρωμα στο Λυκαβηττό». Πάνω από μία δεκαετία ίσως κοντά 13-15 χρόνια που έκανα και εγώ το ίδιο με αυτό που κάνει ο Ρένος στην ταινία. Τα τελευταία 10 χρόνια δεν πίνω πλέον αλκοόλ. Σπάνια αν βγω έξω με φίλους να πιω μία μπύρα. Δεν αφήνω τον εαυτό μου να αφεθεί στη γλυκιά μέθη μια ουτοπικής πραγματικότητας. Ούτε μπορώ να κλείσω τον εαυτό μου σε ένα μπαρ τίγκα στον καπνό που ο ένας είναι πάνω στον άλλον. Έχω χρόνια να βιώσω την ιεροτελεστία! Τα τελευταία 11 χρόνια υπήρξαν πολύ κουραστικά. Όσοι με γνωρίζουν καλά, ξέρουν το πόσο έχω κουραστεί και σωματικά και ψυχικά.

Σήμερα αποφάσισα να βάλω ένα ποτήρι Jack. Αγαπημένο ουίσκι. Για την ακρίβεια μπέρμπον. Έχω αφεθεί σε μελωδίες τζαζ μουσικής, που παίζουν αυτόματα στο γιουτιούμπ. Συνειδητοποιώ πως είμαι μια προσωπικότητα που ποτέ δεν μπορούσε να ενταχθεί σε κλισέ. Απεχθάνομαι τα κλισέ! Απεχθάνομαι και τους συμβιβασμούς! Κατανοώ για εμένα ότι πάντα ήθελα να κάνω τα πάντα με το δικό μου τρόπο. Και στο τέλος ίσως να μαθαίνω από τα λάθη μου. Ίσως όμως και να μην μαθαίνω. Αν και νομίζω τελικά ότι αυτοί που μαθαίνουν από τα λάθη τους είναι όσοι μετανιώνουν για τις επιλογές που ακολούθησαν στο παρελθόν. Για χρόνια δεν μετάνιωνα για τίποτα. Τελευταία, η ανασφάλεια των 42 ετών μου σε μια χώρα ή καλύτερα σε ένα περιβάλλον που δεν προσφέρει ασφάλεια, έχει κάνει σκέψεις να χτυπάνε τη συνείδηση μου που να μου λένε «αν τότε είχες κάνει εκείνο, τώρα δεν θα ήσουν εδώ…» Δυστυχώς τα «αν τότε είχες…» δεν είναι λίγα. Είναι αρκετά! Και ενοχλούν. Γιατί μάλλον δεν ωρίμασα όπως θα έπρεπε, όμως δυστυχώς μεγάλωσα.

Ηλίας Πεντίκης, Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018, 00:30′ – 02:38′