Μιας και έχω παρατήσει το blog μου, όταν αποφασίζω να γράψω θα το χαρακτήριζα μάλλον ως «είδηση».
Οι σημερινές κουβέντες θα αφορούν το ΤΕΛΟΣ και την ΑΡΧΗ. Ωραία, ξέρω θα μου πείτε ότι το «τέλος» σημαίνει κάτι που έχει ολοκληρωθεί ή κάτι που δεν υφίσταται πλέον, ενώ η «αρχή» σημαίνει κάτι που σε όλες τις περιπτώσεις ξεκινά τώρα. Τώρα βέβαια ήδη η προηγούμενη πρόταση δημιουργεί από μόνη της πάμπολλους συνειρμούς. Γιατί ας πούμε ένα κτήριο όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή του έχει φτάσει στο «τέλος» του, μια πτυχιακή εργασία, το βάψιμο του σπιτιού, το πότισμα του κήπου, το καθημερινό διάβασμα που μας γεμίζει με γνώσεις, διάφορες καθημερινές δουλειές και μικρο-αγγαρείες , πολλές από αυτές όταν ολοκληρώνονται φτάνουν σε ένα «τέλος» που όμως υπάρχει αφού βλέπουμε ορατά τα αποτελέσματα του. Χαμογελάτε; Πάμε παρακάτω…
Από την άλλη υπάρχει και εκείνο το «τέλος» από αυτά που όταν ολοκληρώνονται παύουν να υπάρχουν. Για παράδειγμα το μαγείρεμα του φαγητού όταν φτάνει στο τέλος, όταν ολοκληρώνεται και καθόμαστε να το φάμε, το αποτέλεσμα μας οδηγεί στο τέλος σε κάτι ανύπαρκτο. Μα τι λέω; Σε κάτι ανύπαρκτο; Αφού το φαγητό προσφέρει εκείνη την ενέργεια που χρειάζεται ο οργανισμός ώστε το βασικότερο να επιβιώσει και κατά δεύτερο λόγο να μπορέσει να συνεχίσει να δραστηριοποιείται καθημερινά, επομένως γιατί είναι «ανύπαρκτο»; Σωστή σκέψη. Γιατί να είναι ανύπαρκτο, αφού ουσιαστικά η τροφή διασπάστηκε σε πολύτιμα στοιχεία, σε διατροφικά μόρια, υδατάνθρακες – ενέργεια, πρωτεΐνες, βιταμίνες και αποθήκευση λίπους.
Το φαγητό επομένως είναι λέμε ανύπαρκτο γιατί έφτασε σε ένα «τέλος» όπου δεν υφίστανται στην μορφή που το είχαμε μαγειρέψει, δεν το βλέπουμε πλέον, δεν υπάρχει ορατό μπροστά μας αλλά μετατράπηκε σε κάτι άλλο. Ωστόσο το «τέλος» του φαγητού έγινε η αφορμή για την «αρχή» σε κάτι άλλο. Πάμε παρακάτω…
Το τέλος ενός ερυθρού γίγαντα με μάζα 2.5 φορές μεγαλύτερη από αυτή του δικού μας ήλιου συνήθως με έκρηξη σουπερνόβα, οδηγεί κατά πάσα πιθανότητα στη δημιουργία μιας μαύρης τρύπας ή θα δημιουργήσει ένα νεφέλωμα που αναλόγως του μεγέθους της κατάρρευσης του αρχικού άστρου και της ισχύος της έκρηξης που επακολούθησε θα εξασφαλίσει συνθήκες θερμοκρασίας και τέτοιων βαρυτικών δυνάμεων ώστε από αυτό το νεφέλωμα να προκύψουν στην πορεία νέα άστρα. Οι μαύρες τρύπες αλλά και τα νεφελώματα ως απόρροια εκρήξεων σουπερνόβα είναι εν δυνάμει περιοχές αστρογένεσης. Δηλαδή το «τέλος» της ζωής ενός κόσμου, εξασφαλίζει την «αρχή» της ζωής σε άλλους κόσμους.
Ο Steve Jobs σε μια δημόσια ομιλία του το 2005 στο Stanford University είχε πει μεταξύ άλλων ότι προκειμένου να δημιουργείται ο χώρος για το καινούργιο ,για μια νέα «αρχή», πρέπει το παλιό να φτάνει στο «τέλος» του, ότι αυτή είναι η φυσιολογική διαδικασία της ζωής. Αν δεν πεθάνουμε κάποια στιγμή και εμείς δεν θα αφήσουμε ποτέ χώρο ώστε να έρθουν κάποιοι άλλοι μετά από εμάς και να συμβάλλουν στην διαιώνιση του είδους, στην εξέλιξη του πολιτισμού, στη συνέχιση της Ιστορίας. Από μια πιο ρεαλιστική θέση, ο θάνατος μας, προσφέρει ενέργεια ως ένας οργανισμός που αποσυντίθεται στη βάση της τροφικής αλυσίδας. Στο τέλος της ζωής μας είμαστε το τρόφιμο για κάποια άλλα πλάσματα, η ενέργεια για τη δική τους μικρή «αρχή» σε αυτόν τον κόσμο. Επίσης φτιάχνουμε χώρο. Φαντάζεστε να μην πέθαινε ποτέ κανένας; Από την άλλη φαντάζεστε ας πούμε την «Δευτέρα Παρουσία» και την «Ανάσταση των νεκρών»; Δεν μπορώ να υπολογίσω αλλά υποθέτω ασφαλώς ότι μια Γη δεν μας φτάνει χωροταξικά για να ζήσουμε όλοι οι «αναστημένοι». Εκτός αν ας πούμε αναστηθούν επιλεκτικά μόνο οι Χριστιανοί οι οποίοι θα κατακλύσουν τον πλανήτη και τους υπόλοιπους θα τους φάει η μαρμάγκα (κόλαση).
Μπα! Ό, τι και να έχουν εφεύρει οι άνθρωποι, από «Ανάσταση νεκρών»,» μετεμψύχωση», «μετενσάρκωση», «Παράδεισος», «Κόλαση», οι πάμπολλοι μυθικοί «παράδεισοι» του Βουδισμού, αιώνια θαλπωρή με πιλάφια, αραλίκι, γυναίκες κτλ. κτλ. ένα είναι σίγουρο, ότι εκτός από κάποιους φανατικούς κανένας σώφρων δεν βιάζεται να πεθάνει. Κανένας δεν βιάζεται να πάει στον «Παράδεισο» και ξέρετε κάτι, οι σοβαροί άνθρωποι, οι σοβαροί και ρεαλιστές θεολόγοι, έχουν αντιληφθεί ότι ο λεγόμενος «παράδεισος» δεν είναι κάπου μακριά, δεν είναι κάπου μετά θάνατον, αλλά είναι μέσα μας. Εκεί μέσα μας φτιάχνουμε τον παράδεισο, εκεί μέσα μας τον ανακαλύπτουμε, τον παράδεισο τον δημιουργούμε ενώ είμαστε εν ζωή και δεν τον ανακαλύπτουμε μετά τον θάνατο μας. Μετά τον θάνατο μας θα γίνουμε «σκουλήκια» θα γίνουμε τροφή για τη βάση της αλυσίδας των όντων, θα γίνουμε άδειος χώρος για τους επόμενους που θα ακολουθήσουν.
Αν φτιάξουμε μέσα μας, στα βάθη της ψυχής μας όλοι οι άνθρωποι του κόσμου τον «παράδεισο» και λειτουργούμε με τις έννοιες της Αγάπης και φροντίδας και προστασίας του πλανήτη που μας δόθηκε και των συγκατοίκων μας σε αυτό τον κόκκο του Σύμπαντος, τότε θα είναι όντως σα να ζούμε σε μία Γη παραδεισένια, τότε θα έχουμε δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες ώστε θα μπορούμε να εφαρμόζουμε πρακτικά και ρεαλιστικά τον σεβασμό στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Είναι αυτό που λέμε «θα επέλθει η Βασιλεία τον Ουρανών». Αυτό ακριβώς!
Από εκεί και έπειτα για να επανέλθω στα του τέλους και αρχής, τελικά κατανοώ όλο και περισσότερο και έρχομαι ακόμα πιο κοντά στην αντίληψη ότι τα πάντα έχουν μία αρχή, ένα τέλος και όταν αυτό το τέλος οδηγήσει στην ανυπαρξία, τότε ξεπηδά μέσα από αυτό το μη υπαρκτό μια καινούργια αρχή. Ένας κύκλος δηλαδή.
Έτσι το αμέσως επόμενο ερώτημα που μου γεννάται είναι: Πρέπει μετά από τις παραπάνω διαπιστώσεις να φοβόμαστε το τέλος; Το όποιο τέλος, ό, τι μορφή και να έχει αυτό, ακόμα και την μορφή της ανυπαρξίας;
Αν σκεφθώ σαν τον Επίκουρο, εκείνον τον σοφό αρχαίο Έλληνα, θα πω ότι όταν πεθάνω, δεν θα με νοιάζει πλέον ο θάνατος και βασικά δεν θα φοβάμαι τίποτα. Τι να φοβηθώ, αφού δεν θα υπάρχω; Φοβάται κάποιος που δεν υπάρχει; Πονά; Νιώθει; Άρα δεν έχει λόγο να φοβάται τον θάνατο. Για να μη πω ότι ίσως και με χαρά θα γίνω η αιτία να υπάρξουν έστω και για λίγο μερικά πλασματάκια εξαιτίας μου. Βέβαια δεν είμαι πολλά κιλά, δεν είμαι τουλάχιστον ακόμα παχύς, αλλά όπως λέμε «δε βαριέσαι, από το ολότελα κάτι είναι και αυτό». Θα λιώσω γρήγορα πάντως! 😛
Αφετέρου το «τέλος» που έρχεται σε σχέσεις, φιλίες, φιλικές επαφές, στους ανθρώπους που φεύγουν από δίπλα μας, ενώ στην αρχή μας τρομάζει, μας δημιουργεί αυτό το αίσθημα της έλλειψης, της ανασφάλειας, τον φόβο ότι η μη ύπαρξη τους στη ζωή μας θα είναι σα να έχουμε ξαφνικά χάσει κομμάτι από τη δική μας ζωή… Τρομακτικό έτσι; Είναι όμως αυτό το αναγκαίο συμβάν που πρέπει να υπάρξει ώστε να δημιουργηθεί εκείνος ο άδειος χώρος για τη νέα αρχή. Να υπάρξει το κενό που κάποια στιγμή θα γεμίσει με κάτι άλλο, το «τέλος» που αν δεν υπάρξει δεν θα κάνουμε την απαραίτητη για εμάς νέα αρχή.
Γιατί όπως τελικά αποδεικνύεται, το κάθε «τέλος», το κάθε «τέλος» που οδηγεί στη λήθη, στον θάνατο, στην εξαφάνιση, αυτό το μη απεφευκτέο συμβάν που όταν έρχεται μας θλίβει, μας δημιουργεί σύγχυση, κατάθλιψη έως και πανικό, είναι το απαραίτητο συστατικό, το απαραίτητο δομικό στοιχείο της αρχής που αργά η γρήγορα θα επακολουθήσει.
Κάθε τέλος και αρχή λοιπόν και ξημερώνει Κυριακή! 🙂 Με αφορμή επομένως το ότι ξημερώθηκα για να αποτυπώσω αυτές τις λέξεις, τα διαβάσει δεν τα διαβάσει άνθρωπος, θα βάλω και το άσμα, αγαπημένο τραγούδι, μελαγχολικό να μου θυμίζει ό, τι πέρασε από τη ζωή μου, ό, τι έφτιαξε πληγές, άφησε σημάδια, έφυγε και γέννησε εμπειρίες, δημιούργησε προϋποθέσεις για κάτι νέο, την ελπίδα για το αύριο. Κατά βάθος να σας πω δεν ξέρω σήμερα πόση ελπίδα μπορεί να έχει κάποιος που ζει στην Ελλάδα, αλλά χωρίς φιλοσοφία και την ψευδαίσθηση ίσως της προοπτικής δεν μπορούμε να αντιπαλέψουμε την κατάθλιψη.
Καλό ξημέρωμα!
Ηλίας Πεντίκης, Κυριακή 31/08/2014
stihoperpatimata 