Το καλοκαίρι που πέρασε.

Πέρασε γρήγορα και αυτό το καλοκαίρι, με την αίσθηση όμως ότι κύλησε αργά. Ένα παράξενο καλοκαίρι, κουραστικό, με αλλαγές. Εξωτερικές αλλαγές, εσωτερικές αλλαγές, ανακαινίσεις. Κάποιοι πήγαν μπροστά χωρίς να κάνουν βήμα μακριά από τον χώρο που κινούνται καθημερινά, ενώ άλλοι έμειναν στάσιμοι όσα βήματα και να έκαναν, όση απόσταση και να διένυσαν, όσο μακριά και να «έτρεξαν».

Και πώς να δείξεις στους ανθρώπους να πάνε μπροστά, να εξελιχθούν, να προχωρήσουν όταν για αυτό χρειάζεται πρωτίστως να μάθουν να κοιτούν μέσα τους, να κοιτούν τον ήλιο κάθε μέρα, να χαίρονται τις ψιχάλες της βροχής, να ατενίζουν ψηλά τον ουρανό, να αγαπούν το κύμα που σκάει στα βράχια, να εκτιμούν την αφαίρεση από την πολύβουη πραγματικότητα που φτιάχνουμε εμείς οι άνθρωποι. Ο καθένας μιλά για τον εαυτό του και ψάχνει τον εαυτό του στην επιβεβαίωση από τους άλλους. Ο καθένας μας, όλοι μας ζούμε, ξυπνάμε το πρωί κουβαλώντας ένα σωρό από ιδέες που μας πότισαν κυρίως και μεγαλώσαμε με αυτές και εκφράζουμε αυτές τις ιδέες, αυτή τη γνώση, αυτό το ΕΓΩ μας, με μια σοφία ανεπανάληπτη.

Το σιχαίνομαι όταν νιώθω (ή νομίζω) καμιά φορά πως αποδεικνύομαι προφητικός με αποτέλεσμα να εκλαμβάνομαι πιθανόν ως «σοφός». Ελπίζω πως δεν εκλαμβάνομαι έτσι, γιατί δεν είμαι έτσι.

Ποιος είναι όμως σοφός; Ο κύριος Νίκος είναι σοφός! Ποιος είναι ο κύριος Νίκος; Είναι ένας γέρος 79 χρονών, που έχει δουλέψει πολύ σκληρά στη ζωή του, δεν έχει κάνει ποτέ καμία άλλη κατάχρηση εκτός από το τσιγάρο. Επιπλέον γνώρισε τη γυναίκα του όταν αυτή ήταν 15 χρονών. Όταν την πρωτοείδε είχαν 10 χρόνια διαφορά, αλλά περίμενε και μετά από χρόνια όταν αυτή ενηλικιώθηκε την παντρεύτηκε. Έκαναν δύο παιδιά που έμαθαν να πασχίζουν και να δουλεύουν σκληρά και αυτά στη ζωή τους και το ένα από τα παιδιά που το γνωρίζω τουλάχιστον και προσωπικά, έμαθε να είναι δίκαιος, τίμιος και άνθρωπος της προσφοράς στο μέτρο των ανθρώπινων αντοχών του.Ο κύριος Νίκος έρχεται από μία άλλη εποχή όμως, ρομαντική εποχή, όπου υπήρχαν ευκαιρίες και όποιος δούλευε σκληρά έβγαινε νικητής. Ο κύριος Νίκος κάθε μέρα με εκπλήσσει με την οξύνοια του κουρασμένου του μυαλού, κάθε μέρα δίνει ιδέες που ενώ φαντάζουν απίστευτες ή ότι δύσκολα μπορούν να λειτουργήσουν, να όμως που στο τέλος αποδεικνύονται λύσεις. Ο κύριος Νίκος ζει μόνος του. Η γυναίκα του, που την αγάπησε πολύ,  αν και 10 χρόνια νεότερη του δεν είναι πλέον στη ζωή. Έφυγε πριν πολλά χρόνια, αθόρυβα, σχεδόν ξαφνικά… Ο κύριος Νίκος ξυπνά κάθε μέρα και αγαπά μόνο το γεγονός πως ξύπνησε, είναι ζωντανός, υγιής, νοιάζεται, αποδίδει και προσφέρει, ξέρει να συμβουλεύει με υπομονή, στωικότητα, ευγένεια, και πάντα όταν μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό μας προτρέπει χαμογελώντας, «Έχετε γέρο άνθρωπο στο σπίτι; Ε, πάρτε έναν!». Αυτός λοιπόν είναι ένας πραγματικά σοφός άνθρωπος. Κάποιος που είδε και έμαθε από τη ζωή όσα δε θα βιώσουν οι περισσότεροι ακόμα και αν είχαν 2 ζωές ή και παραπάνω στη διάθεση τους για να ζήσουν. Και βέβαια δεν παραδέχεται ποτέ πως είναι σοφός, αλλά χαμογελά «πονηρά», «σφυρίζοντας» μας την παραπάνω ατάκα του γέρου ανθρώπου.

Αυτό το καλοκαίρι, ήταν ένα καλοκαίρι όπου κάποια πράγματα έφτασαν σε ένα τέλος, ακόμα και αν ο μόνος δρόμος που περπάτησαν ήταν μέσα μας. Ένα καλοκαίρι από τη μία γκρίζο σαν όλα τα άλλα, αλλά από την άλλη και πολύχρωμο στις ιδιαίτερες – μικρές λεπτομέρειες του.

Σημασία δεν έχει να σ’ αγαπούν, σημασία έχει να αγαπάς! Να αγαπάς όσο μπορείς τα πάντα, τον ήλιο, τις μυρωδιές της ζωής, το κύμα που σκάει στην παραλία, τη βροχή που έρχεται να ξεδιψάσει τη φύση, να υπομένεις και να αγαπάς τις δυσκολίες, να εκτιμάς να συνειδητοποιείς τα μαθήματα που έπρεπε να λάβεις, όταν μετά τις δυσκολίες έρχονται οι καλές μέρες. Να αγαπάς και όχι να επιζητάς να αγαπιέσαι! Μόνο έτσι βιώνεις την ΑΓΑΠΗ, τη ζωή, τον Θεό!

_

Ηλίας Πεντίκης, Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012, 20:00΄ – 21:15΄