ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ
_
Ένας καθρέπτης, απέναντι μου.
Πεντακάθαρος, χωρίς ίχνος σκόνης,
χωρίς δαχτυλιές πάνω του, ούτε ακαθαρσίες.
Ένας καθρέπτης «αψεγάδιαστος»,
γυαλιστερός, λαμπερός!
Καμιά φορά μοιάζει αέρινος, ουράνιο, θείο θαύμα!
Σαν μια εικόνα του Θεού,
που αντικρίζεις για λίγες μόνο στιγμές,
αλλά αντί να χαράζεται ο καθρέπτης,
σου τις χαράζει ο ίδιος μέσα στη ψυχή σου.
Ένα καλοκαιρινό δροσερό αεράκι,
που το θυμάσαι πάντα να απαλύνει τις δύσκολες σου σκέψεις
και τη θλίψη της έλλειψης.
Πάντα εκεί, πάντα πουθενά. Αέρινος!
Άλλοτε πάλι, μοιάζει πρασινογάλαζη λίμνη.
Με το νερό της, που κυματίζει, που γαργαροκυλάει από άκρη σε άκρη.
Μεταφέρει την ήρεμη δύναμη του σε όλη την επιφάνεια.
Σε κάνει να ζηλεύεις ίσως καμιά φορά,
την «τελειότητα» της ατελούς κίνησης του.
Που αν κλείσεις τα μάτια, ο ήχος του σου ταξιδεύει τη φαντασία πέρα από οτιδήποτε
πραγματικό και χειροπιαστό.
Ένας καθρέπτης, όχι τέλειος και μάλλον όχι τραγικά μοναδικός.
Ένας καθρέπτης, που δεν δείχνει το είδωλο μου,
αλλά με κοιτάει κατάματα έως τα βάθη της ψυχής μου!
Καθρέπτης!
_
Ηλίας Πεντίκης, Τετάρτη 31/03/2010, 2:47’-3:25’
stihoperpatimata 