Πάλι ληγμένα τρώω. Έχω φάει ληγμένα πατατάκια πολλές φορές, μπισκότα, γιαούρτι, έχω πιει ληγμένο γάλα κτλ. Σήμερα τρώω ληγμένα φουντούνια. Καμιά φορά σκέφτομαι παράξενο για το πώς το καταφέρνω έτσι πάντα να τρώω ληγμένα, αλλά και γιατί τα ληγμένα ολίγων ημερών δεν με πειράζουν. Πάντως είναι γεγονός πως βασίζομαι στις αισθήσεις μου, στη λογική μου και πως εγκαίρως νιώθω τα σήματα που μου δίνει ο εαυτός μου, πως κάτι ή είναι καλό και τρώγεται ή ότι πρέπει να το πετάξω. Γενικώς δεν ακολουθώ πάντα τις οδηγίες και γενικώς αντιλαμβάνομαι πως ναι μεν πολλές οδηγίες έχουν γραφτεί για την ασφάλεια μας, αλλά και ότι καμιά φορά δε, ειδικώς μερικές από αυτές είναι για τ’ ανάθεμα! Δηλαδή πως προσβλέπουν στον φόβο και στην ανασφάλεια μας ώστε να επιτύχουν μεγαλύτερη κατανάλωση σε εύλογο χρονικό διάστημα που συμφέρει την εταιρία. Θέλω να πω, πως και το να φας τα πατατάκια 10 μέρες μετά από την ημ/νία λήξης δεν τρέχει κάστανο.
Και σκέφτομαι επιπλέον πως αν ήταν όλος ο κόσμος έτσι, θα κάναμε τρομερή οικονομία στη ζωή μας!! Σκεφτείτε το πιο απλό πράγμα, το παραμικρό που θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε, να μην πετάξετε αμέσως, να ανακυκλώσετε κτλ. Θα μου πει κάποιος; «Ρε φίλε παίζεις με τους κανόνες;» Και θα του πω, πως δεν παίζω με τους κανόνες, αλλά μαθαίνω να τους εκτιμώ από μόνος μου και όχι να θεωρώ πάντα ως δεδομένο τον φόβο ή την ανασφάλεια της ημερομηνίας λήξεως ενός προϊόντος. Δηλαδή δεν ακολουθώ την πεπατημένη των πολλών, την σιγουριά από την ανασφάλεια που μου στήνουν οι κανόνες, αλλά φτιάχνω τον κανόνα που με εξυπηρετεί βρε αδερφέ και πιστέψτε με είμαι πολύ καλά.
Μάλιστα όσες άλλες φορές ακολούθησα κανόνες άλλων, των πολλών, πως αυτό που κάνω είναι ασφαλές γιατί το κάνει όλος ο κόσμος, την πάτησα!! Κατέληξα με εκείνα τα «μη ληγμένα» σφηνάκια που ήπιαμε όλοι, να με έχουν πειράξει στο στομάχι και να είμαι με ορό στο νοσοκομείο για να στρώσω από τους συνεχόμενους εμετούς και την επακόλουθη αφυδάτωση!
Τώρα βέβαια που κολλάνε όλα τα παραπάνω; Καταρχάς θέλω να πω πως είναι πραγματικά γεγονότα όλα, δεν είναι δημιούργημα φαντασίας και πως πράγματι στο νοσοκομείο έχω καταλήξει 3 φορές από τέτοιο λόγο. Απλώς φιλοσοφώντας λέω ότι οι κανόνες που μας βάζουν οι άλλοι, που θεσπίζουν δήθεν για το δικό μας καλό, που καμιά φορά μας τρομοκρατούν φέρνοντας ακόμα και τη συντέλεια του κόσμου «ότι αν δεν γίνει έτσι, πέθανες (ή τέλος πάντων δε θα κάνεις γούστα)», δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Λέω πως την πραγματικότητα μας είναι καλό να την ορίζουμε εμείς οι ίδιοι με βάση το τι βιώνουμε και όχι το τι θα πιθανόν μας λένε άλλοι πως θα βιώσουμε. Να μην πράττουμε στη ζωή μας με υποθέσεις, αλλά να βλέπουμε το εδώ και το τώρα και να εκτιμούμε το γιατί όταν κάτι δεν λειτουργεί και εφόσον δεν έχει λειτουργήσει τόσο καιρό, τι είναι αυτό που θα το κάνει να λειτουργήσει κάποτε;
Έτσι δεν είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ τους; Μια σχέση ανάμεσα σε ένα ζευγάρι δεν τραβάει, έχει ραγίσει το γυαλί προ πολλού, το βλέπουν και οι δύο κάθε μέρα, βιώνουν τις συνέπειες του, πονάνε, κλαίνε, συμβιβάζονται με τη δυστυχία τους αντί να αφήσουν ο ένας τον άλλο να τραβήξει τον δρόμο με ένα «καλό αντίο» και ένα «ευχαριστώ» αλλά να πάμε παρακάτω επιτέλους για το καλό μας. Γιατί όλο αυτό; Γιατί τόση εμμονή; Γιατί;
Τα πράγματα είναι απλά! Σπάμε τους κανόνες που μας θέτουν οι άλλοι δήθεν για το καλό μας. Το είπε και ο Μηλιώκας στο τραγούδι του! Αλλά μέχρι να ξεπεράσει ο άνθρωπος το ενδιάμεσο στάδιο της ανασφάλειας, του φόβου του «χάους» που θα επακολουθήσει, θέλει να πονέσει πολύ! Καμιά φορά πάρα πολύ, για να καταλάβει…
Αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους και ειδικά για σήμερα στους Έλληνες!
Ηλίας Πεντίκης, 18/06/2012 (00:22’-00:51 μου τελείωσαν τα φουντούνια-είμαι καλά!!)
stihoperpatimata 