Να πω την αλήθεια, δε θυμάμαι την κοπέλα για την οποία έγραψα τους παρακάτω στίχους. Ήταν φοιτήτρια και τη γνώρισα στο Vox. Την είδα δύο ή τρεις φορές μόνο, αλλά με ενέπνευσε να γράψω το παρακάτω.
Τα μάτια της
Σε δυο μυστικά, γελαστά και έξυπνα μάτια,
που φωτίζουν με την αθωότητα και την καλοσύνη τους·
υπέκυψα.
_
Όταν με κοιτάς κατάματα, δεν ακούω τι μου λες.
Ταξιδεύω μέσα από την ομορφιά σου,
σ΄αυτά που θέλω και νιώθω.
Μια αγνή και πλούσια ύπαρξη.
Δυο μελαγχολικά μάτια, που αλλάζουν
σε ευτυχία σα χαμογελάς.
Ανήμπορος να αγγίξω τον κόσμο σου,
μένω ερωτευμένος, κρυφά να δαιμονίζομαι.
_
Να μπορούσε μόνο να ένοιωθες σαν όνειρο
ζωντανό το δικό μου πόθο!
Τη δίψα μου για να σ΄αγκαλιάσω
και να σε φιλήσω.
_
Φοβάμαι την πραγματικότητα.
Θα υποφέρω πελαγοδρομώντας
μέχρι να μεγαλώσεις και να φύγεις εκεί
που θα γνωρίσεις τον έρωτα και την αγάπη.
Και τότε θα ξεχάσεις γνώριμα πρόσωπα
και μαζί και ΄μένα.
_
Είμαι δειλός για να βρω λύση;
Αλλά και τρελός για να κάνω κάτι…
Ίσως ο χρόνος βοηθήσει αυτή τη φορά.
Νιώσε με σε παρακαλώ, σαν αύρα!
.
Ηλίας Πεντίκης, Δευτέρα 17/12/01, 01:00΄ – 01:23΄
Vox – Συφακάκης – Metal music. Η πόλη όμορφη γεμάτη χιόνι.
stihoperpatimata 