Γραμμένο για την πόλη μου την Καβάλα.
Εξήντα χιλιάδες φαντάσματα
_
Εξήντα χιλιάδες φαντάσματα,
μυρίζουν ο ένας τον άλλο.
Μια πεθαμένη πνοή που έχει
στοιχειώσει τους ανθρώπους
και τους σβήνει κάθε χρόνο
σ’ ένα αγύριστο παρελθόν.
_
Σε λίγο όλα θα γίνουν τόσο
ήσυχα και θα μοιάζουν με
νεκρόπολη. Με εξήντα χιλιάδες
φαντάσματα να τα ψάχνουμε
κάθε Σαββατόβραδο.
_
Πως θα ουρλιάξω κάποιο βράδυ
να τους ξυπνήσω από το θάνατο,
να θυμηθούν τι είναι ελπίδα και ζωή.
Να ερωτευτούν κάτω από δέντρα και
σε παραλίες. Να αποκτήσουν χρώματα
όλο το χρόνο.
_
Με σφίγγει η κατάντια της νεκρόπολης.
Και αν δεν ουρλιάξω, θα ταξιδέψω
εκεί που ο άνεμος θα φυσάει,
θα μου φουσκώνει το μυαλό
μ’ αρώματα, χρώματα και ήχους
να είμαι κάθε μέρα ελεύθερα ερωτευμένος.
_
Μου λείπουν τα χρόνια τα παιδικά
γεμάτα όνειρα, κατακτήσεις και
γειτονιά.
.
Ηλίας Πεντίκης, Κυριακή 05/05/2002
stihoperpatimata 