Σκέψη
Έρχεσαι σαν τη σκιά, πεταλουδένια νυχτερίδα.
Φωνή άοσμη, που βυθίζεις τα νύχια σου στο πνεύμα.
Ξεσκίζεις τα κάγκελα.
Σέρνεις κύτταρα.
Κάθε αφορμή σε τραντάζει,
δεν μπορεί να σε ελέγχει πάντοτε.
Πετάς στη σιωπή,
εκφράζεσαι όταν οι συμπληγάδες ανοίγουν.
Είσαι κακός και καλός, είσαι σατανάς και θεός.
Είσαι παιδί του νου, τον τρέφεις με υποθέσεις.
_
Σαν αργοκυλά το αίμα, τραγουδάς παράλληλα τραγούδια.
Ταξιδεύεις στο χωρόχρονο, σε διαστάσεις υπαρκτές ή μαγικές·
ανιχνεύεις τη νέα ζωή, ανιχνεύεις τα Τάρταρα,
ανιχνεύεις την ύπαρξη σου.
_
Όμως όσο τελειώνεσαι, τόσο πιο πολύ χάνεσαι.
Χάνεσαι στην ελευθερία σου.
Χάνεις και χάνεσαι στο αληθινό και στο ψεύτικο.
Χάνεις και χάνεσαι στο πραγματικό και στο φανταστικό.
Χάνεσαι στο κατανοητό και το ακατανόητο.
Χάνεσαι στις γνώσεις σου.
Προπάντων χάνεσαι στον εγωισμό σου.
_
Και τελικά βρίσκεις διέξοδο σε μια σπηλιά·
στη σπηλιά που ξεφεύγεις στην ανυπαρξία,
ξεφεύγεις στην τρέλα.
Ξεφεύγεις σε δεσμά λυτρωτικά.
Ας ήμουν ένας γλάρος!
Ηλίας Πεντίκης, Πέμπτη-Παρασκευή 22-23/12/1994
stihoperpatimata 