Κάποια στιγμή λοιπόν γράφω στίχους και για τον εαυτό μου. Ένας αυτοχαρακτηρισμός εκείνης της εποχής με πολλά στοιχεία παρόντα και στην τωρινή μου εικόνα εξέλιξης.
Σε δυο βήματα
Η πένα, η άσημη
Τα λόγια, τα δύσκολα.
Η ψυχή, η αέρινη.
Ο φόβος, το πρότυπο.
Η μορφή, πάντα ίδια.
Το αποτέλεσμα, ανέφικτο.
Η ζωή, ψυχοφθόρα.
Ο θάνατος, σε πρόκληση.
Η παραμονή, ακίνητη.
Το μέλλον, απεχθές.
Το ποτό, πικρό.
Οι άνθρωποι, μακριά.
Οι φίλοι, μια ταινία.
Το παρελθόν, νοσταλγία.
Οι σκέψεις, άλυτος κόμπος.
Η δύναμη, υποθετική.
Η αυταπάρνηση, πνιγηρή.
Ο εγωισμός, ένας σύμμαχος.
Τα συναισθήματα, η δύναμη.
Τα τύμπανα, μια έκφραση.
Η ποίηση, ένας τάφος.
Η μουσική, σύντροφος.
Ο υπολογιστής, ακόμα ένας.
Το ρολόι, καθυστέρηση.
Οι αναμνήσεις τα φαντάσματα.
Οι σχέσεις, αδιέξοδες.
Η αγάπη, ένας μύθος.
Η μπύρα, άλλος ένας.
Το σχολείο, μια δικαιολογία.
Ο έρωτας, άτοπος.
Η ειρωνεία, σαν εγωισμός.
Η κακοδαιμονία, αιτία ειρωνείας.
Η κούραση, απ’ την ανία.
Η ανία, έλλειψη ουσίας.
Οι ικανότητες, φανερά θαμμένες.
Το αδιέξοδο, καθημερινό.
Οι ελπίδες, σπασμωδικές.
Το άθροισμα, ο εαυτός μου·
σε δυο βήματα
Ηλίας Πεντίκης, Δευτέρα 05/07/1999, 22:36′ – 23:25′
stihoperpatimata 