Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος, συγκεκριμένος λόγος για τη γραφή αυτού του ποιήματος. Είναι συναισθήματα που απορρέουν από ένα σύνολο καθημερινών σκέψεων και εμπειριών. Συναισθήματα που σε μια δεδομένη στιγμή εκφράζουν το πεδίο τους και εκφράζονται δια μέσου ενός άρρυθμου και ακατανόητου, ανικανοποίητου γραπτού λόγου.
Σαν Όνειρο
Είναι οι στιγμές της ανυπαρξίας.
Το πρωί σαν έρχεται σβήνει το χρώμα της νύχτας.
(ελπίδες γεννιούνται, ζωή ξεπηδά)
Λόγια που λέγονται για να λέγονται…
_
Μα οι ανάγκες γκρεμίζουν τους εαυτούς μας.
Αποξενώνουν τις σχέσεις μας· σχηματίζουν
σύννεφα που σκιάζουν τις ψυχές μας, το μυαλό μας.
Με κάνουν να νιώθω ανώτερος και κατώτερος.
Νιώθω μια βρώμα, σαπίλα στην καρδιά του ανθού.
Άνεμος που παρασύρει τη σκέψη, παρασύρει το φως.
Ήχος που ουρλιάζει στην άβυσσο.
Θάνατος!
Που σαν μικρό παιδί, σκάβει με ένα κουταλάκι τον τάφο του.
Ενώ εγώ κοιτώ μέσα από το δικό μου τάφο,
τους άλλους τάφους.
Ηλίας Πεντίκης, Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 1994, 13:30΄-13:40΄
stihoperpatimata 