Κανονικά κάποια από αυτά που έχω γράψει ως παιδί ή έφηβος, δε θα έπρεπε να τα παρουσιάσω σε δημόσια θέα. :-p Όμως όπως είπε πολύ σωστά ένας φίλος, πρέπει να προβάλλω και τις «αθλιότητες» που έχω γράψει «έτσι για …ταπείνωση και αυτογνωσία!!!» Στα 14 μου λοιπόν και οι παρακάτω στίχοι έχουν τη δική τους ιστορία. 🙂
Τυφλή αγάπη.
Μια αγάπη, μια λατρεία
μια μεγάλη μαρτυρία
είσαι εσύ το όραμα μου
είσαι αυτή που αγαπώ.
—
Η ματιά σου ένα καρφί
στην καρδιά μου μια πληγή.
Το όνομα σου το γλυκό
στο μυαλό μου βάλσαμο.
—
‘Ερωτα μου εσύ
με το γλυκό σου το φιλί
μη με πικραίνεις άλλο πια
δεν αντέχω τη μοναξιά.
Εσένα έχω στο μυαλό
και δε μπορώ να συγκεντρωθώ.
Πεσ’μου αμέσως το «σ’αγαπώ»
γιατί θα πάω να πνιγώ.
—
Έχω γίνει ράκος
δε μ’αγαπάς και είμαι πάτος.
Πίστεψε με δε σε κοροϊδεύω
είμαι τώρα χαλί να το πατάς.
—
……………. μη μου συμπεριφέρεσαι έτσι
γιατί η αντοχή μου έχει λιγοστέψει.
Απάντησε μου γρήγορα
αλλιώς η τρέλα θα μου ‘ρθει σίγουρα.
Ηλίας Πεντίκης, 1990
Υ.Γ. Τότε που το έγραψα, το φανταζόμουν σε ρυθμό ραπ. 😀
stihoperpatimata 