Μεταξύ αστείου και σοβαρού κάποια στιγμή στην 1η Λυκείου μου έδωσε μια ιδέα ο φίλος μου ο Γιάννης Συφακάκης με την έκφραση «μπορντέλο κενωνία» και έτσι έγινε το παρακάτω:
Μπορντέλο κενωνία
Κορίτσι ήσουν όμορφο,
κορίτσι μαγεμένο.
Μα με τον πολιτισμό κατάντησες βλαμμένο.
—
Ο Ήλιος και αν σε έδειχνε
και σ’ έκανε να λάμπεις,
όμως τα μαύρα σύννεφα
σε κάνανε να κλάψεις.
—
Μαλλιά είχες πλούσια πολλά,
ξανθά σαν κεχριμπάρι.
Μα με καράφλα τώρα γυρνάς
και μοιάζεις με παπάρι.
—
Ζωή κάποτε σ’ ήθελαν,
γιατί ήσουνα ωραία.
Μα τώρα πια στα χρόνια μου,
κατάντησες μοιραία.
Ηλίας Πεντίκης, 1993
stihoperpatimata 